Maand:maart 2012

De ochtend en de middag waren prima.

Dolf had heel goed geslapen. 
In de ochtend werd Dolf op zijn bed naar een ruime badkamer gereden. Daar werd hij op een kunststof brancard gelegd. De brancard werd in een bad getild. De verpleging ging de wonden “schoonvegen” en Dolf moest met de douche afspoelen. Het folie van zijn been ging er (in vergelijking met het andere been) gemakkelijk af! (wel met pijnstillers). Haren gewassen, lekker fris.

Er is toch geen kweek gemaakt van de schaafwonden, want die zien er nu weer een stuk beter uit (ook dankzij de zoutbehandeling van gisteren).
De minder goed genezende stukjes van de borstkaswond worden nu met een naar chloor ruikend goedje behandeld.

’s Middags was Dolf ook goed te spreken. Het drinken gaat nog steeds goed. Slikken lijkt ook iets beter te gaan. Het is nog steeds alleen vloeibaar, wat hij wegkrijgt en hele kleine pilletjes…. (antibiotica). De bittere paracetamoltabletten zijn (hoe simpel) vervangen door zetpillen.

De avond viel tegen ….

Vanuit het niets kwam hoofdpijn opzetten, niet zo weinig ook. Compleet met overgeven. Gelukkig was Marjolein er. Licht uit, gordijn dicht, ijsblokjes, washandjes, geruststellen, voetmassage.
Omdat alle ellende ook begonnen was met erge hoofdpijn, waren we bang. Daar word je natuurlijk niet rustig van. Overleg met de verpleegkundige. Gelukkig had Dolf geen koorts. Bloeddruk en polsslag waren ook in orde. We hielden het op (ouderwetse) migraine. Met de arts overlegd, die vond het proberen van migraine-tabletten een goed idee. Nagekeken is of Maxalt gecombineerd mag worden met de andere medicijnen. Karin gebeld. Die is met ons buurmeisje naar het UMCU gereden om de Maxalt te brengen.  (ze was net 2 uur weg uit het ziekenhuis). Toen ze er waren, was Dolf net in slaap gevallen….. Gewacht tot hij wakker was en gelukkig was de hoofdpijn al bijna weg. Tabletten natuurlijk daar gelaten.

Morgen weer een dag…

De diëtiste heeft voor nutridrink op een andere basis gezorgd. Deze maakt Dolf niet misselijk!!
Als hij 5 tot 7 flesjes van 200 ml per dag naar binnen krijgt, is het voldoende om geen sonde buis meer te hoeven hebben. Om 17.00 uur had hij al 4 flesjes op, dus dat gaat vast wel lukken!!!

De plastisch chirurg heeft weer alle wonden gecontroleerd:

Met de schaafwonden op zijn linkerbeen gaat het minder goed, toch wel ontstoken (vandaar waarschijnlijk de koorts van gisteren). Ze zijn extra gespoeld met water en zout. Morgen wordt er een kweek gemaakt, om te kijken of er een bacterie bij de wonden is gekomen (maar dat zal niet zo’n agressieve zijn….). Dus niet iets om je heel erg zorgen over te maken, maar Dolf heeft er wel pijn aan. 

De borstwond gaat heel goed. Het is niet meer zo’n groot diepteverschil, van binnenuit groeit het weefsel weer iets omhoog.

Het wondje in zijn wang moet van binnenuit dichtgroeien, dan kan later de huid gehecht worden. Het is nu nog een diepe put zo groot als 20 eurocent.

De plastisch chirurg heeft gezegd, dat hij ook na ontslag uit het ziekenhuis bij plastisch chirurgie onder controle moet blijven. Vooral met transplantaties in de nek, is later vaak nog een kleine operatie nodig.

Heel veel mensen leven met Dolf mee. Daarom houd ik het blog ook dagelijks bij, indien enigszins mogelijk. Heel veel mensen leven ook met ons gezin mee. Dat is voor ons ook heel waardevol.

Net als bij mijn vorige persoonlijke noot spreek ik nu voornamelijk over mijzelf.
Ik realiseer me, dat velen een machteloos gevoel hebben: je zou van alles willen doen, maar je kunt weinig tot niets. Dat geldt voor een heleboel punten ook voor ons gezin en de familie. Dolf moet het gevecht leveren, wij staan aan de zijlijn “aan te moedigen”.

Voor mij geldt nog steeds hetzelfde. Ik ben zoveel mogelijk bij Dolf, als ik thuis ben, ben ik praktisch bezig.
Ik informeer de familie telefonisch. Ik informeer (bijna) alle anderen via het blog.

Dolf heeft nu een keer of 5 bezoek gehad van vrienden. Ik spreek af, dat zij mij ophalen, praat ze bij in de auto (en kan mijn hart dan ook even luchten). Als ik voorbereid ben op een gesprek, gaat het goed. Spontane gesprekken op het dorp kosten me emotioneel heel veel moeite. Ik ga ze wel aan, maar de tranen zitten heel hoog. Ik scherm mezelf dus noodgewongen af voor contact, het “tranen wegslikken” kost me teveel energie. Deze energie heb ik veel te hard nodig voor Dolf, ons gezin, mijn schoonouders, de praktische zaken.

Nogmaals, allemaal bedankt voor jullie medeleven! 

GOED NIEUWS:

De transferverpleegkundige heeft definitief akkoord gekregen van Weddestein! Eind volgende week zou Dolf daar terecht kunnen. Op de revalidatie-afdeling, “de Halve Maan”, kan hem o.a. fysio en een individueel oefen-programma geboden worden.
Dolf’s kamergenoot gaat maandag naar een ander “tussenstation”. Dolf hoopt dan aan het raam te kunnen liggen, iets meer van de buitenwereld mee te krijgen. Al is het maar een paar dagen.
  
De sonde buis is verwijderd. Dolf voelt zich meteen een stuk beter: geen keelpijn meer, meer lucht.
Hij moet nu natuurlijk wel zelf de calorieën door de mond binnen krijgen. Probleem is, dat hij moet overgeven van de calorierijke Nutridrink. Morgen hopelijk overleg met diëtiste. Misschien is er nutridrink op een andere basis beschikbaar (geen zuivel, maar fruit of zoiets?). Vast voedsel is echt nog onmogelijk. Anders moet de sonde weer teruggeplaatst worden. Medicijnen toedienen is nu ook moeilijker, omdat het niet meer via de sonde kan. Ze moeten nu fijngemaakt met vla gegeten worden. Hij kan echt geen hele pil(letjes) doorslikken.

Vervelend is wel, dat hij weer koorts heeft. Ondanks de constante toediening van maximale dosis paracetamol heeft hij toch 38,2 (temp in oor). Morgen even afwachten.

Nu is gezegd, dat zaterdag onder de douche (brancard) het folie van zijn rechterbeen zal worden verwijderd.

Vandaag was wel een goede dag, Dolf was erg fit, goed te spreken, opgelucht dat de buis uit zijn neus was. Vol vertrouwen over de overplaatsing naar Weddestein. We hebben ook nog wel gelachen met elkaar.

Jammer, geen douche vandaag…  Geen fysio…  Wel 2x in de stoel gezeten. Dat gaat wel al iets beter.

Het (slecht kunnen) slikken blijft een probleem. Misschien wordt het veroorzaakt, doordat de sonde-buis irriteert en in de weg zit? Er wordt aan gedacht de buis te verwijderen om te proberen, of het slikken dan beter gaat. Zo niet, dan wordt de sonde-buis meteen weer teruggeplaatst (in het andere neusgat). Dolf wil het graag proberen: hij heeft echt last van die buis. Hij is een beetje verkouden, waardoor zijn neus ook nog verstopt zit (neusdruppels). Met dan ook nog een buis door je neusgat en een mond die nog niet goed open kan (door zwellingen) wordt ademen een hele onderneming.

Om zijn maag en darmen beter te laten werken, krijgt Dolf sinds vanavond weer antibiotica. Hopelijk is hij dan minder misselijk. Na ieder slokje moet Dolf hoesten; de reden kan zijn dat een klepje zijn longen niet goed afsluit, als hij slikt. Iedere keer dat hij iets drinkt, lekt er iets in zijn longen…. Risico op longontsteking.

Gelukkig zit de sonde-buis sinds 2 weken vastgeplakt met een vleeskleurige tape op zijn neus. Daarvoor was het een witte, die je dus de hele tijd in zicht hebt. Kleine verandering, maar een groot verschil!

De schaafwonden doen enorm zeer: er zitten nu grote korsten op, die spontaan openspringen als Dolf gaat staan. Een paar keer per dag worden ze ingesmeerd met vaseline. Morgen komt de plastisch chirurg langs, om van het andere been de folie af te halen. Dolf krijgt al 4x per dag de maximale dosis paracetamol, meer kan niet, want dan schaadt het zijn lever. Vandaag is weer wat morfine bijgegeven.

De transfer-verpleegkundige is langs geweest. Er wordt gezocht naar een plek in een verpleegtehuis. Vanaf volgende week donderdag zou hij overgeplaatst kunnen worden. De vraag is hoe lang de wachtlijst is…
Daar hangt ook vanaf, of hij in de buurt wordt geplaatst. Het kan ook nog Vinkeveen worden, niet echt naast de deur.