Gaat dit nog goed komen?
We zijn 3 weken verder. Best wel heftige weken. Ik had gehoopt op een beetje meer energie door de hoge dosis prednison, maar dat beetje energie kwam er niet. Wel veel last van bijwerkingen.
Slapeloosheid. Ik lig gewoon de hele nacht wakker en kan overdag ook niet slapen. Hele rare gewaarwording. Iets in je hoofd zegt “je bent moe, ga naar bed”, maar dan lig je klaar wakker in je bed. Na 2 slapeloze nachten heb ik de nefrologe gebeld en gelukkig schrijft zij 20mg temazepam voor waardoor ik weer kan slapen.
Daarnaast heb ik heel erg veel last van kramp. In zowel mijn handen als mijn voeten. Iedereen kent het wel. Gewoon kramp. Maar o, het duurt soms heel lang en heel veel pijn, pijn, pijn. Zowel de nefrologe als de hematoloog hebben er niets anders tegen dan hele zware pijnstillers. Magnesiumgebrek kan ook kramp veroorzaken, maar dat slik ik al dagelijks en die waarde is goed. Ach, kramp is pijnlijk en lastig, maar gelukkig niet fataal.
Spannender is het of mijn nierprobleem oplosbaar is. Mijn nieren mogen geen eiwit (albumine) doorlaten. Dat wordt gemeten door 24 uur urine op te vangen. Dit heb ik de afgelopen weken 3 maal gedaan. Tegelijk met het inleveren van de urine wordt er ook weer bloed geprikt. Vorige week hebben we een gezamenlijk overleg gehad met hematoloog en de nefroloog. Het gaat om omgekeerde afstoting van de nieren. De nefrologe heeft verstand van nieren, de hematoloog van afstoting. Fijn dat op deze manier de kennis bij elkaar zit, en dat men over een ander vakgebied niet denkt: “dat weet ik zelf wel”. Er wordt besloten dat ik in totaal 3 weken op 60mg predison per dag blijf, daarna over ga naar 30mg per dag en tegelijkertijd cyclosporine (Neoral) moet gaan bijslikken. Beginnen met 2 x 2 ml per dag en na een week de spiegel in mijn bloed laten bepalen. Ja, inderdaad. Dat is het middel dat er voor zorgt dat je weerstand minder wordt. Strenge dieetvoorschriften dus (naast het zoutarme dieet).
De nefrologe heeft 2 studies opgezocht over stamceltransplantatie patiënten met afstoting aan de nieren. Ze vraagt of ik het leuk vind om ze met haar door te nemen (kijk, dat is betrokkenheid!). JA! Uiteraard. Ik vind het erg interessant en ben natuurlijk ook wel benieuwd naar de resultaten. Ik heb al geschreven dat het weinig voor komt. Dit zijn 2 internationale studies van elk 5 patiënten. En het goede nieuws? Door behandeling met o.a. prednison (60 mg) en Neoral is bij 80% een goed resultaat behaald terwijl de laatste 20% verklaarbaar niet kon genezen. Het lijkt er dus op dat we dit kunnen oplossen.
Op 6 januari, toen ik met een bloeddruk van boven de 200 naar de SEH ben gegaan, was mijn albumine 18 terwijl het tussen de 35 en 50 moet zitten. Nu, na 3 weken prednison en 1 week Neoral, is het albumine gestegen naar 28. Dat gaat de goede kant op. Ook zit er minder eiwit in mijn urine. Toch zijn we er nog niet. De nier moet niet alleen het eiwit tegenhouden, hij moet ook het bloed filteren. Op 6 januari was de filterfunctie (eGFR) nog ongeveer 66%, vandaag was de functie gezakt naar 33%. Een hele lage waarde kan betekenen dat het richting nierdialyse gaat, maar daar gaan we nog niet vanuit. Voorlopig denken we dat alle medicatie dit voor een deel veroorzaakt.
Afspraken.
Het is eind februari. Gemiddeld hebben we dit jaar 2 à 3 maal per week een ritje gemaakt naar het UMCU. Controle bij hematoloog, nefroloog, oogarts. Nierbiopt, SEH bezoek etc. Het kan niet anders. Men probeert afspraken te combineren, maar vaak kan het niet. Urine moet een dag eerder worden ingeleverd zodat de arts alle uitslagen heeft. Dus ritje extra. Niet erg hoor. We hebben het er echt voor over en zijn blij dat artsen de moeite doen om me op de been te houden.
De afgelopen weken heb ik me vaak heel beroerd gevoeld. Het duurt allemaal erg lang. Mijn bloeddruk neemt toe (moet laag blijven om de nieren te sparen), mijn gewicht neemt toe (door veel vocht in mijn buik) en ik voel me niet lekker.
Er zijn momenten dat het echt niet meer gaat. Een paar keer heb ik de nefroloog gebeld. “Kan je hierheen komen om bloed te laten prikken?”, vraagt ze dan gelijk. “Zonder bloeduitslagen kan ik niets. Als ik ze heb, dan bel ik vanmiddag om te overleggen. Ook zij heeft een complex vak en alles hangt samen. Ik weet wel dat ik vocht kwijt moet (streefgewicht 82 kg, ik weeg nu 84.5) en dat mijn bloeddruk laag moet zijn (is nu ca 130/85). Beter zou rond de 110/75 zijn. Dit alles om de nieren te sparen.
Scan.
De afgelopen weken hebben we de plasmedicatie aangepast en nu slik ik 2×6 plaspillen van 40mg per dag. Een aardige hoeveelheid, maar het vocht blijft in mijn buik zitten. Ik hou “een opgeblazen buik”.
Vandaag besluit ze, dat ze begin volgende week een echo van mijn buik wil laten maken. Ze wil weten hoe het komt dat die ondanks alle plaspillen toch nog dik blijft. Ze vertelt er wel bij dat ze de CT scan van 13 januari heeft gecontroleerd en dat ze daar niets geks uit kon opmaken.
Mentaal.
Mentaal begint het heel zwaar te worden. Ik zit er niet doorheen of zo en ik heb echt 100% vertrouwen in mijn artsen. Ik weet eigenlijk wel zeker dat dit nierprobleem ook weer goed gaat aflopen. Dankbaar ben ik zeker dat ik er nog ben. Toch heb ik nu al zoveel complicaties gehad, dat het net is alsof je moet wachten op de volgende.
Gisteren telefonisch de hematoloog gesproken omdat mijn mondslijmvlies is opgezet en mijn ogen rood zijn. Je schrikt natuurlijk gelijk en denkt “Wat is dit nou weer? Medicatie? Afstoting? Wat is er aan de hand?” Hij vraagt of ik even langs kan komen, want het kan gordelroos zijn. Dit ondanks de virusremmers die ik slik. Vanmorgen moest ik toch bloed laten prikken en urine inleveren bj het lab. De hematoloog heeft gelijk even naar mijn mond en ogen gekeken. Loos alarm gelukkig. Waarschijnlijk door de medicatie en/of een virus ….. Pfff Slopend.
En let wel. Dit gaat wel ergens over. In de 5,5 jaar dat ik ziek ben, heb ik vele lotgenoten verloren aan allerlei complicaties. En daar heb ik geen zin in. Het leven is te leuk. Ik wil me alleen ietsje beter voelen zodat we wat meer kunnen genieten.