Maand:april 2012

Even een heel positief bericht van mij om te melden dat het hard vooruit gaat!
De wonden op mijn benen genezen goed. Enerzijds dankzij het dagelijks spoelen in het bad, maar ook dankzij de hulp van de wondverpleegkundigen in het ziekenhuis en de dagelijkse hulp van de thuiszorg. Bij de wondverpleegkundigen zijn we de afgelopen woensdagen geweest, en zij hebben het met verschillende middelen voor elkaar gekregen dat de wonden op mijn benen zo goed als dicht zijn. Dat maakt het weer leren lopen een stuk gemakkelijker.

De fysio geeft wekelijks oefeningen om mijn spieren aan te sterken en dat werpt zijn vruchten af: ik kan nu steeds verder lopen. Als het weer het toelaat ga ik met Marjolein buiten een rondje lopen. Via mijn zwager hebben we nog een rollator te leen gekregen, maar ik probeer het zonder gebruik van de rollator te redden. Stel je dus het volgende voor : ik loop daar mijn uiterste best te doen om “gewoon” te lopen (ziet er nog wel heel houterig uit hoor!) en Marjolein loopt, met rollator, naast en achter me om als reddende engel een zitplaats te bieden als ik geen kracht meer heb. Velen zullen wel denken “he? Dolf was toch ziek en nu loopt Marjolein met een rollator?”. We proberen steeds verder te lopen om op die manier de spieren te trainen. Eerst naar de auto op de parkeerplaats. Woensdag bij het ziekenhuis van parkeergarage naar het ziekenhuis en vandaag een groot rondje door de wijk. Wat is het weer heerlijk om even buiten te lopen 😉   Ik merk steeds meer wat ik heb gemist. Prachtige geurende bloesem aan de bomen, en ook de nieuwe blaadjes die aan de bomen komen en de frisse buitenlucht.

Ook met mijn eetlust is het goed gesteld. Ik eet weer met het gezin mee en kan alles weer eten. Dankzij de extra calorieën ben ik al 1,5 kg aangekomen.
Ben heel erg blij om deze revalidatie samen met mijn eigen gezin in mijn eigen vertrouwde omgeving te kunnen doen. Heerlijk eten, drinken en tv kijken zoals het ons uitkomt.

Opm foto : deze is gemaakt voor het verzorgingshuis in ons dorp ter gelegenheid van de Rock en Rollator party waarmee we onze 50 jarige verjaardag hebben gevierd. Nooit verwacht om zo snel een rollator nodig te hebben 😉

Al weer ruim 2 weken thuis. Daarin 2 verjaardagen gevierd. Die van mijn dochter, en mijn eigen 53e verjaardag! Het zal iedereen duidelijk zijn dat dit heel bijzondere momenten zijn geweest. Een week of 7 geleden zag het er niet naar uit dat ik deze dagen nog mee zou maken, en nu hebben we toch de feestjes kunnen vieren 🙂

Mijn herstel gaat met ups- en downs. De afgelopen week heb ik meer last van de wonden op mijn benen gekregen. De “schaafwonden” die bijna genezen waren zijn weer open gesprongen. Woensdag zijn we voor controle in het UMCU naar de plastisch chirurg geweest. Was een hele onderneming met rolstoel en al, maar we waren prima op tijd. Het behandelplan is aangepast met andere middelen. Eigenlijk moeten de wonden schoon weken in bad, maar ik kon de trap nog niet op!

Vrijdag lekker in de rolstoel voor het huis in het zonnetje gezeten. Daarna kwam om 3 uur de fysio en hebben we maar 1 doel afgesproken: leren traplopen zodat ik in bad kan zodat de wonden beter zullen genezen. Met de nodige tips en hulp lukte het om de trap op te komen.

Vrijdagmiddag gelijk in bad gelegen. De wonden zien er een stuk beter uit. Daarnaast slaap ik ’s nachts nu niet meer in de kamer maar in mijn eigen fijne bed. Heerlijk. Voor op de dag blijft het bed in de woonkamer nog in gebruik. (wondverzorging, rust).

De afgelopen weken wel veel last van hoofdpijn gehad. Gelukkig heb ik daar goede medicijnen voor die zorgen dat de pijn met een half uurtje weg is. De hoofdpijn komt doordat alle spieren rondom mijn nek, schouders en hoofd heel stijf zijn. Moet met oefeningen weer in beweging komen.

Het lopen wil nog niet zo vlotten. Wel komt de kracht terug. Daardoor verwacht ik dat ook het lopen steeds gemakkelijker zal gaan. Kan nu in de kamer voorzichtig zonder steun een paar stappen lopen, maar verder kom ik nog niet.

Tot slot van dit stukje wil ik nogmaals iedereen bedanken voor de steun die is gegeven. We hebben zo ontzettend veel reacties gekregen dat het onmogelijk is om iedereen persoonlijk te bedanken. Hartverwarmend, ook voor mijn gezin, deze fantastische steun in moeilijke tijden.

Beste lezers,

Voor de eerste maal sinds mijn opname een berichtje van mijzelf.

Dank aan iedereen voor de steun. Veel kaarten, mails, reacties en cadeaus gekregen. Hartverwarmend was ook het welkom thuis. Vele (over)buren hadden de vlag uitgehangen. Ontroerend!
Het blog is door heel veel mensen gelezen en heeft zijn waarde bewezen. Gemiddeld lazen dagelijks ca. 350 mensen het blog.

Bijna een week ben ik nu thuis en het gaat goed. De eerste dag was hectisch omdat alle verbandmiddelen er nog niet waren, maar dat was na wat heen en weer rijden door Jeroen, snel opgelost. De thuiszorg weet prima hoe ze de wonden moet behandelen. De schaafwonden op mijn linkerbeen zijn bijna heel, de schaafwonden op mijn rechterbeen zijn nog voor een deel open. Daarnaast zit er in mijn nek en op mijn wang nog een wond die behandeld moet worden.
Het slapen gaat best goed. Het eten en drinken helemaal! Kan nu eigenlijk weer gewoon eten en drinken. Fantastisch als je bedenkt dat ik 3 weken geleden nog maar met moeite een slokje met een rietje kon drinken. Net mijn eerste milkshake op. Wat heb ik daar lang naar uitgekeken  😉

Lopen kan ik nu een meter of 10 maar wel met de rolstoel als steun. Van de fysio, die 2 maal per week komt, heb ik oefeningen gekregen om te trainen. Het gaat wel vooruit maar niet zo snel als ik zou willen. Dat ongeduld komt me bekend voor en hierover heb ik in het ziekenhuis vaak met de artsen gesproken. Telkens kreeg ik dezelfde opmerking “je bent heel erg ziek geweest en herstel heeft veel tijd nodig”.
Voor mijn omgeving is het wel erg belastend, ook al doen ze het graag! Ik lig nog veel op bed en moet voor alles hun hulp inschakelen. Gelukkig merk ik dat de kracht terug komt en kan ik binnenkort weer meer zelf doen.
Groeten,
Dolf.