Bijzondere dagen

In een maand gebeurt er toch veel. Heel veel.

AFSCHEID.
Ten eerste heb ik 10 januari een officieel afscheid gehad van mijn werk. Doordat ik plotseling gestopt ben, heb ik een groot aantal mensen niet meer kunnen zien of spreken. En dat is jammer. Zeker als je een beroep hebt waarbij je veel overleg hebt en relaties met mensen opbouwt. Dat gevoel is gelukkig wederzijds geweest want veel bestuurders, leveranciers, relaties en (ex)collega’s hebben de moeite genomen om die dag naar Leiden te komen. Op deze leeftijd door ziekte gedwongen worden om te stoppen met werken is geen gewoon afscheid en dat realiseert iedereen zich terdege.
Prachtige toespraken (waarbij enthousiasme, positiviteit en doorzettingsvermogen de kernwoorden waren, schrijf ik nu trots) en heel veel mooie kado’s. Nogmaals allemaal dank daarvoor. Het deed mij/ons goed! Marjolein en de kinderen waren er ook bij. Ben blij dat ook zij hebben kunnen zien met wie ik zo fijn bij mijn laatste werk heb samen gewerkt.
Dit afscheid is voor mij een afscheid op 53 jarige leeftijd van mijn werkzame leven. Wie had dat 2 jaar geleden gedacht? En dat maakt dit afscheid dus zo bijzonder, en dan is het fijn als je opvolger bij het bedrijf het zo goed doet, en ook nog een prima receptie organiseert. Dank!

De volgende dag nog een afscheidsetentje gehad met de Sleutelnetters. Gezellig, lekker en leuk om op deze manier kennis te maken met de nieuwe medewerkers. Deskundig, enthousiast en karakters die prima bij elkaar passen. Gaat helemaal goed komen met Sleutelnet.

En dan is het officieel over. Niet meer werken. En hoe nu verder? Marjolein noemde het “je bent 10-15 jaar eerder met “pensioen” ” en zo lijkt het natuurlijk wel. Ik moet nadenken hoe om te gaan met de beperkingen van mijn gezondheid, maar ook met de vrije tijd.

MOE.
Sinds we terug zijn van de vakantie in december gaat het minder en minder met mijn energie (en het was al niet zoveel). Begin januari voor de zekerheid maar extra bloed laten prikken en gebeld met de huisarts voor de uitslag. Ik maak me toch wel zorgen als het minder gaat. De (niet aanlokkelijke) stamceltransplantatie ligt op de loer als mijn bloedwaarden verslechteren. Maar gelukkig. Uitslag is dat de waarden nog steeds stabiel, maar slecht zijn. Niets zorgwekkends dus doorgaan maar……
Eind januari ben ik het “bankhangen” echt zat. Weer naar de huisarts, maar ook die weet niet goed wat ze er aan moet doen. Op haar advies de afspraak met de hematoloog 3 weken naar voren gehaald, naar 12 februari.

CONGRES.
Met mede-lotgenoten hebben Marjolein en ik begin februari een bijeenkomst bezocht voor mensen met een beenmergziekte/stamceltransplantatie. Inmiddels ken ik al een aantal lotgenoten (onder andere via een gesloten Facebook groep), dus het was, ondanks of juist dankzij, het onderwerp zowel gezellig als interessant.

AFSPRAKEN.
Heb in februari en maart een aantal afspraken gemaakt met vrienden en vriendinnen om koffie te drinken en eindelijk bij te kletsen.  Leuk en gezellig!

12 FEBRUARI.
Het is vandaag 12 februari. Zoals ik hierboven al schreef staat er vandaag een bezoek aan de hematoloog op het programma.
Het is vandaag ook precies 1 jaar geleden dat ik werd geveld door de vleesetende bacterie. Alles komt als een film regelmatig voorbij. Ik ging lopend het ziekenhuis in. Na 12 dagen coma kon ik alleen mijn oogleden nog bewegen. . . . .
Pff wat een nacht-merrie. Omdat we toch in het ziekenhuis bij de hematoloog zijn, gaan we langs de IC. Daar hebben ze mijn leven gered, dankzij snel en vakkundig ingrijpen. Als bedankje heb ik een dankwoord geschreven en er drie foto’s bij gedaan. Twee van mij in coma in het IC bed en eentje samen met Marjolein in Florida. Wat een verschil! Op de IC reageert men enthousiast op ons bezoek. Daar maakt men het ook mee dat het slecht afloopt met de patiënt. Ze vinden het fijn als je je gezicht nog eens laat zien. Ik krijg van een arts te horen dat men onlangs nog een streptokokken A geïnfecteerde patiënt heeft verpleegd die het niet heeft gered. Weer beseffen we, dat ik ontzettend veel geluk heb gehad.

BEZOEK HEMATOLOOG.
Half uur voor het bezoek aan de hematoloog bloed laten prikken. De waarden zijn nog steeds slecht maar gelukkig stabiel (Hb 6.6, Leuco’s 3.1, trombo’s 120).
De arts neemt mijn vermoeidheidsklachten serieus, maar weet ook niet goed hoe dit op te lossen. Door het jaargetijde vermoedt hij een lichte infectie of een verkoudheid. Medicijnen om de symptomen van MF te bestrijden zijn geen alternatief, omdat daarmee ook de bloedwaarden nog verder zullen dalen.
Ik heb af en toe ook last van vlekken voor mijn ogen. Voor de zekerheid maken we een afspraak bij de oogarts in het UMCU. Kan namelijk een doorbloedingsprobleem zijn.

Gezien de problemen besluiten we de volgende afspraak bij de hematoloog niet over 3 maar over 2 maanden te maken. Dan is de koude winter ook voorbij en gaan we genieten van het mooie lenteweer.